خداوند فرمود:«ای پیامبر! به وسیله ی تو پیشوایان از نسل تو بر بندگان خویش رحمت می آورم، و به وسیله قائم از بین شما، زمین خود را با تسبیح و تقدیس و تهلیل و تکبیر و بزرگداشت مقام الوهیّت، آباد می سازم.و به وجود او زمین را از دشمنانم پاک می کنم و آن را میراث اولیای خویش قرار می دهم، و به وسیله او کلمه ی توحید را تعالی بخشیده، کلمه ی کافران را به سقوط می کشانم، و به دست او با علم خود سرزمین و دل بندگانم را حیتی تازه می بخشم و گنج ها و ذخیر های پنهان را به مشیت خود برایش آشکار می سازم.

و با اراده ی خود او را بر نهانی ها و مکنونات قلبی دیگران آکاه می گردانم و با فرشتگان خود اورا یاری مرسانم تا در اجرای فرمان من و تبلیغ دین من مددکار او باشند. او به حقیقت ولی من است و به راستی هدایتگر بندگان من می باشد.»

امام باقر(ع) در وجه نام گذاری حضرت مهدی(عج) به «قائم آل محمد(ص)» حدیثی قدسی روایت فرمود: زمانی که جدم حسین که صلوات خدا بر او باد  به شهادت رسید، فرشتگان با گریه و زاری به درگاه خداوند عزوجل نالیدند و گفتند: پروردگارا! آیا از آنان که برگزیده و فرزند برگزیده تو و امام انتخاب شده از خلق را کشتند، می گذری؟!

خداوند به آن ها وحی فرمود که:« فرشتگان من آرام گیرید. سوگند به عزت و جلالم که از آنان انتقام می گیرم اگر چه بعد از گذشت زمانی طولانی باشد.»

سپس فرزندان از نسل حسین(ع) را که پس از او به امامت می رسند به ملائکه نشان داد و آنان شاد شدند. در بین این پیشوایان، یک نفرشان به نماز ایستاده بود، خداوند عزوجل فرمود:« به وسیله ی او « قائم» از دشمنان و قاتلان حسین(ع) انتقام میگیرم.»