یوسف زهرا به زندان بود و کس یادش نکرد

هیچ کس تا لحظه ی جان دادن امدادش نکرد

مثل مرغ نیم بسمل در سیه چال ستم

بال و پر می زد ولی صیاد آزادش نکرد

    غریبی گوشه ی زندان بغداد             خلاصم کن خدایا گفت و جان داد

   چرا بال کبوتر را شکستی                       الهی بشکند دست تو صیاد

  غریبی کنج زندان مطابیر                    سرش بر دامن کند است و زنجیر

   دل سنگ آب شد از ناله اش لیک             ندارد در دل صیاد تاثیر