در «زیارت عاشورا» سه نقطه عطف مهم پر رنگ در برابر چشم زائرقرار داده می شود:

ü  واقعه عاشورا در سال 61 ه.ق

ü  واقعه شریف و مقدس ظهور صاحب الامر (عج)

ü  واقعه قیامت کبری

عاشورا که در خود منتهی الیه جلوه یافتن عبودیت در انسان کامل (امام حسین (ع)) را دارد، معنی بخشنده و جان مایه ی واقعه ای است (ظهور کبری) که در آن، منتهی الیه جلوه یافتن رحمانیت و نعت خداوند، به ظهور می رسد.

واقعه ی شریف ظهور، تجلی عینی خبر اکمال دین در عید غدیر است و ظهور تام نور الله که به رغم کراهت کافران و مشرکان بر همگان ظاهر می شود، بنابراین ضرورتا این واقعه ی شریف، حلقه ی وصل و اتصال زمان وجهان فانی با زمان وجهان باقی، یعنی قیامت کبری است.

هریک از نقطه عطف ها، به منزله ستون و تکیه گاهی هستند که پل بزرگ گذاردهنده ی انسان را بر شانه های خود نگه می دارند.

این گفت و گو و اشارت مندرج در «زیارت عاشورا» به مثابه چراغ راهنما، زائر را تا دستیابی به سعادت دور دست تولی و تبری جستنی بزرگ، گشوده است و نیز اعلام می کند:

« یا ابا عبد الله انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم الی یوم القیامة»

در پایان این سیر وسلوک عارفانه، زائر، همو که عهد خود را با امام مبین راست کرده است، از خداوند می خواهد تا این عهد و تجدید عهد را آخرین مجال و فرصت برای او قرار ندهد و رخصت دهد تا دیگر بار و دیگر بار بتواند به «زیارت» نائل شود.